Regio's
Geschiedenis
De regio’s van Marokko hadden een neolithische cultuur die vergelijkbaar was met de Middellandse Zee-regio. De Berbers leefden ten zuiden van het Atlasgebergte waar nu de Sahara zich bevindt. Na 2000 voor christus trokken de Berbers naar het noorden. De oorzaak hiervan was de klimaatverandering wat het onmogelijk maakte om in de regio te overleven. De komst van Feniciërs vormden het begin van eeuwen van overheersing in noordelijk Marokko. Carthago onderhield commerciële relaties met de Berberstammen van het binnenland en betaalde hen om zich van hun medewerking te verzekeren.
Islamitisch
De Arabieren veroverden in de 7e eeuw de regio en brachten de Islam. De meerderheid van de Berbers sloten zich hierbij aan. Hierdoor werden vazalstaten zoals het koninkrijk van Nekor gevormd. In 744 braken de Berbers af van het grote rijk en creëerden een eigen staat in het Westen. Casablanca en Rabat vallen onder onder het Arabische Rijk. Het lukte de stad om enorme rijkdommen te vergaren en eeuwen onafhankelijk te blijven.
Middeleeuwen
Tot de 11e eeuw zou het duren voordat Marokko door de Almoraviden werd verenigd en een grootmacht zou worden. Marokko bereikte het hoogtepunt onder een serie van Berberse dynastieën. In de 12e eeuw werd Marokko binnengevallen door de nomadenstammen Banu Hilal en Banu Sulaym. Tijdens de trektocht door Marokko plunderden en moorden ze de Berberse inwoners en richten een enorme verwoesting aan. Zowel gebouwen als het landschap gingen eraan.
Europese invloed
In de 15e eeuw deed Portugal een aantal succesvolle pogingen om de Atlantische kusten te veroveren. Na de napoleontische oorlogen werden Egypte en de Noord Afrikaanse Maghreb steeds moeilijker stuurbaar en terwijl Europa meer industrialiseerde, groeide het belang van de kolonisatie van Noord Afrika. In 1906 waarin Frankrijks speciale positie geformaliseerd werd, werd Marokko toevertrouwd aan Frankrijk en Spanje. In 1911 leidde tot dit tot de Tweede Marokkaanse Crisis en zorgde voor spanningen tussen Europese grootmachten. Het verdrag veranderde niets aan de soevereine status van Marokko; de sultan zou de enige soevereine heerser blijven, maar daar kwam niet veel van terecht.
